Maria Skłodowska-Curie (1867-1934) była wybitną fizyczką, chemiczką i dwukrotną laureatką Nagrody Nobla. Wraz z mężem, Piotrem Curie, odkryła pierwiastki polon i rad, co stanowiło przełom w fizyce i chemii. Jej pionierskie badania nad promieniotwórczością położyły podwaliny pod rozwój fizyki jądrowej oraz medycyny nuklearnej, w tym radioterapii do leczenia nowotworów. Opracowała również metody izolacji izotopów radioaktywnych oraz wprowadziła pojęcie radioaktywności. W czasie I wojny światowej stworzyła mobilne stacje rentgenowskie, które pomagały ratować rannych żołnierzy, pokazując praktyczne zastosowanie jej odkryć. Skłodowska-Curie jest jedyną kobietą, która otrzymała Nagrodę Nobla w dwóch różnych dziedzinach, a jej osiągnięcia miały fundamentalny i trwały wpływ na naukę na całym świecie.

Ignacy Łukasiewicz (1822-1882) był farmaceutą, chemikiem i pionierem przemysłu naftowego. W 1853 roku wynalazł i skonstruował pierwszą na świecie lampę naftową, rewolucjonizując w ten sposób oświetlenie. Jego badania nad destylacją ropy naftowej umożliwiły produkcję nafty, benzyny i smarów, przekształcając ten surowiec w kluczowe źródło energii. Łukasiewicz był wizjonerem, który założył także pierwszą na świecie kopalnię ropy naftowej w Bóbrce, co zapoczątkowało globalne wydobycie i przetwórstwo. Połączył on odkrycia naukowe z ich praktycznym zastosowaniem, przyczyniając się do dynamicznego rozwoju gospodarczego i narodzin nowej gałęzi przemysłu, która ukształtowała nowoczesną cywilizację.

Jan Czochralski (1885-1953) był polskim chemikiem i metaloznawcą, odkrywca metody otrzymywania monokryształów krzemu, znanej dziś jako metoda Czochralskiego. Odkrył ją przypadkowo (1916), zauważając sposób krystalizacji metali z ciekłego stanu. Ta rewolucyjna technika pozwala na otrzymywanie monokryształów o wysokiej czystości, które są dziś podstawą produkcji półprzewodników. Bez jego odkrycia nie byłby możliwy rozwój współczesnej elektroniki, a jego metoda do dziś jest kluczowa w przemyśle mikroelektronicznym, wykorzystywana do produkcji układów scalonych, procesorów i pamięci. Odegrała ona fundamentalną rolę w rewolucji cyfrowej, stając się fundamentem dla powstania współczesnych urządzeń cyfrowych, od smartfonów po komputery.

Stefan Banach (1892-1945) był jednym z najwybitniejszych polskich matematyków XX wieku i współtwórcą Lwowskiej Szkoły Matematycznej. Stworzył nową dziedzinę matematyki – analizę funkcjonalną – w której wprowadził kluczowe pojęcie przestrzeni Banacha. Jego rewolucyjne teorie i metody znalazły szerokie zastosowanie w wielu dziedzinach, w tym w fizyce teoretycznej, mechanice kwantowej, teorii prawdopodobieństwa i informatyce. Prace Banacha nad teorią operatorów, równaniami różniczkowymi i rachunkiem wariacyjnym do dziś stanowią fundamenty nowoczesnej nauki i inżynierii, czyniąc go symbolem polskiej myśli matematycznej o globalnym znaczeniu.

Rudolf Weigl (1883-1957) był biologiem, lekarzem i wynalazcą, który zasłynął stworzeniem pierwszej na świecie skutecznej szczepionki przeciwko tyfusowi plamistemu. Jego przełomowa metoda polegała na hodowli bakterii Rickettsia prowazekii na wszach ludzkich, co umożliwiło masową produkcję preparatu ratującego życie milionom ludzi. W czasie II wojny światowej, prowadząc badania w swoim instytucie we Lwowie, Weigl chronił polskich intelektualistów, zatrudniając ich jako "karmicieli wszy". Jego osiągnięcia medyczne miały ogromny wpływ na walkę z groźnymi chorobami zakaźnymi, a jego postawa pozostaje symbolem połączenia nauki z humanitaryzmem.

Stanisław Ulam (1909-1984) był wybitnym polskim matematykiem i fizykiem jądrowym, który wniósł ogromny wkład w naukę, działając głównie w Stanach Zjednoczonych. Był kluczową postacią w Projekcie Manhattan, a wraz z Edwardem Tellerem opracował projekt bomby termojądrowej, znany jako koncepcja Tellera-Ulama. Ulam jest również twórcą metody Monte Carlo, rewolucyjnej techniki obliczeniowej, która wykorzystuje losowe próbkowanie do rozwiązywania skomplikowanych problemów matematycznych i fizycznych. Jego prace, łączące teorię z praktycznym zastosowaniem w badaniach numerycznych i rozwoju komputerów, miały fundamentalne znaczenie dla rozwoju nauki obliczeniowej, a metoda Monte Carlo jest dziś powszechnie stosowana w wielu dziedzinach, od fizyki i biologii po finanse i informatykę.

Mieczysław Wolfke (1883-1947) był polskim fizykiem i wynalazcą, którego wizjonerskie prace wyprzedzały swoją epokę. Już w 1920 roku, na długo przed innymi naukowcami, był pionierem w dziedzinie holografii, która pozwala na zapis i odtwarzanie obrazów trójwymiarowych. Odkrył metodę dwustopniowego odtwarzania obrazu, która stała się fundamentem dla późniejszych badań, nagrodzonych Nagrodą Nobla. Opatentował również innowacyjną metodę otrzymywania ciekłego helu i skroplonych gazów, co miało ogromne znaczenie dla kriogeniki. Ponadto, jego patenty i koncepcje dotyczyły również technologii telewizyjnej i radiolokacji. Odkrycia Wolfkego miały trwały wpływ na optykę i fizykę, pokazując jego zdolność do przewidywania przyszłych kierunków rozwoju technologii.

Jacek Karpiński (1927-2010) był inżynierem i jednym z czołowych pionierów polskiej informatyki. W 1971 roku skonstruował K-202, pierwszy na świecie minikomputer modułowy. Była to niezwykle nowoczesna i wydajna maszyna, która pod wieloma względami przewyższała ówczesne konstrukcje zagraniczne, a jej modułowa budowa pozwalała na łatwe rozbudowywanie, co było rewolucyjne. Karpiński zajmował się również systemami sterowania i rozpoznawania obrazów, a jego wizjonerskie projekty, w tym pomysł na komputery osobiste, znacznie wyprzedzały swoją epokę. Choć z przyczyn politycznych jego wynalazki nie odniosły sukcesu komercyjnego, pokazał on ogromny potencjał polskiej myśli technicznej, a w historii zapisał się jako jeden z najzdolniejszych konstruktorów i technologicznych wizjonerów.

Wilhelmina Iwanowska (1905-1999) była wybitną polską astronomką i pierwszą kobietą, która zdobyła tytuł profesora w tej dziedzinie. Uważana jest za pionierkę w dziedzinie astrofizyki gwiezdnej oraz badań nad strukturą Drogi Mlecznej. Jej prace, w tym badania nad ewolucją gwiazd, ich składem chemicznym i populacjami gwiazdowymi, były kluczowe dla zrozumienia, jak formują się i ewoluują galaktyki. Iwanowska wprowadziła nowatorskie metody analizy widm gwiazd, które przyczyniły się do precyzyjnego pomiaru odległości kosmicznych. Była również współorganizatorką i wieloletnią kierowniczką Obserwatorium Astronomicznego w Toruniu, mając ogromny wpływ na rozwój polskiej astrofizyki obserwacyjnej oraz na szkolenie kolejnych pokoleń astronomów.

Tadeusz Sendzimir (1894-1989) był wybitnym inżynierem i wynalazcą, który zrewolucjonizował przemysł metalurgiczny. Opracował przełomowe procesy obróbki stali, w tym słynny proces ciągłego cynkowania ogniowego (tzw. proces sendzimirowski) oraz walcarkę Sendzimira. Dzięki jego technologiom, które zostały wdrożone w ponad 80% walcowni na całym świecie, możliwe stało się wytwarzanie blach stalowych o dużej precyzji, większej wytrzymałości i niższym koszcie produkcji. Jego wynalazki miały ogromny wpływ na przemysł motoryzacyjny, budowlany i AGD. Sendzimir, który uzyskał ponad 120 patentów, stał się jednym z najbardziej znanych polskich inżynierów i odegrał kluczową rolę w globalnym rozwoju technologii w XX wieku.